LU CUNTATINU ‘NTRA L’ACCIAIERIA
Era na cosa sola cu la terra
comu n’arlu, na chjanca, nu cippone..
Poi si sàpunu li cosi ti la vita
la terra vose fa’ cuntestazione.
Si rifiutavunu l’arli ti minare,
li vigni purtavunu crappicedde rachitiche,
e ‘ntra lu cranu
era chjù la cramegna ca li spiche.
Passa nu mese, n’annu, doje
e la mugghjere ti lu cuntatinu priticava
ruzzulava sempre na cosa:
-Va fatìa all’Italsitre
Va fatìa all’Italsitre-
Fu custrettu, povuru villanu
a fa’ domanda pi l’accettazzione.
Fu pigghjatu,
e ‘ntra quattr’e quattr‘ottu
lassò la zappa e pigghjò lu giubbottu.
Ma po’ pigghjare n’arlu t’alìa
ci lu scappi ti qua e lu chianti a Milanu?
Accussì lu povuru villanu
si ni mureva ti malincunia
pinsannu alla vigna, all’arli, allu cranu.
Puru lu sole era persu la via
‘ntra li reparti ti l’acciaierìa.
Anna Marinelli 1977