CHIANCAREDDE E CIMI TI RAPE
E ccè puteva mancà ‘stu piattu intr’a quistu quaternu ti li sapori antichi?
Era nnu piattu ca si faceva sulu lu ‘nviernu, ka li rape crèsciunu sulu ti nviernu, e vòlunu puru lu friddu, ca ci nqualche ‘nviernu faci nna sittimana di sciroccu si uaştunu puru sobbra alla chianta e facinu subbitu la cannedda e lu fiuru giallu!
Li chiancaredde e cimi ti rape sontu tanta famose ca lu sapunu ‘ntra tuttu lu munnu ca ete nnu piattu ca vene ti la Puglia bedda nostra.
Ti li rape si ccogghjnu li cimi cimi e si llavunu buene.
Quannu si ston’a còcinu li chiancaredde, si ménunu li cimi ti li rape intr’alla stessa acqua e si fàcinu còcere insieme. Po si scòlunu e si ccònzunu cu ll’olliu forte, nna spica d’agghja e qualche sarda salata.
(Mi ricordu ca questa sarda salata cuștava nnu saccu ti soldi e si sce ccattava alla putèa, e ti la mittevunu ntra nnu fogliu ti carta doppia e pesante e si la pajavunu comu li sarde!)
Si puteva mettere puru nnu diavulicchiu asckuante e nna francata ti pane crattatu ca si bbrustuleva e dava nnu sapore speciale alla pasta.
Màma, quannu no puteva fa li chiancaredde, ccattava nna pasta ca si chiamava “Dischi volanti” ca sumigghjavunu alli chiancaredde… ma nonc’era la stessa cosa!
Mia moglie, Letizia, li ha preparati oggi a pranzo.
Mamma mea, ce mangiata!!!!!
Cannaruto!!!
Beati voi! Noi dobbiamo accontentarci delle orecchiette sotto vuoto del supermercato e quanto alle cime di rape ci tocca “ripiegare” sui broccoli surgelati!!! Perdonateci un pò d’invidia in attesa del precetto pasquale.